Rozdział II

  Chłopcy siedzieli przy stole na samym środku sali. Niall zapychał się jedzeniem, które przywiózł sobie z "Nando's", Louis wpatrywał się w Harrego, który rozmawiał zaciekle z Liamem.
- Co oni tutaj robią? - zapytałam zdziwiona.
- Są tu codziennie, żeby zjeść ze mną lunch, a potem wracają na swoje uczelnie. Do mnie mają wszyscy najbliżej, więc zawsze jemy tutaj. -  Zayn uśmiechnął się do mnie i dodał:
- Chodź, oni póki co jeszcze nie gryzą!
Poszłam za Malikiem do chłopaków.
- Vas happenin guys?! - wykrzyknął Zayn ze śmiechem.
- Zayn! - obudził się z transu Niall i wstał go przytulić. - Kto to? - odwrócił się w moją stronę z przyjaznym uśmiechem na twarzy.
- To jest Sophie. To właśnie ona wygrała TEN konkurs.
- Aaaaa.... To Ty jesteś tą, która wygryzła Zayn, babe! - śmiejąc się powiedział Louis i mnie przytulił. Natomiast Bad Boy poczuł się nieco zmieszany.
- Chłopcy nie ma o czym gadać! Sophie jest genialna, czemu dowód dała dzisiaj na zajęciach... - tutaj mrugnął do mnie. -  i cieszę się, że ją poznałem oraz, że wy teraz też.
- No w końcu będzie fajną odskocznią po Lucy, co? - powiedział z ironią Liam.
- Przestań! - zmierzył go wzrokiem Malik.
Tym razem to ja się speszyłam.
- Muszę jeszcze iść do sekretariatu i załatwić pilnie kilka rzeczy, więc fajnie było was poznać, ale muszę iść.- odparłam.
- Zostań jeszcze! Harry i Ja z chęcią byśmy Ciebie poznali. - powiedział z najpiękniejszym na świecie uśmiechem Lou i spojrzał Harremu w oczy, a ten odwzajemnił jego spojrzenie i go pocałował. "Też bym chciała być tak szczęśliwa. Wydają się być dla siebie stworzeni, jakby nic więcej  na świecie się nie liczyło tylko ich uczucie." - pomyślałam. Niestety po moich ostatnich przeżyciach miłosnych nie mogłam powiedzieć co to znaczy prawdziwe szczęście. Za każdym razem ktoś mnie ranił. Bałam się szczęścia i miłości, ale rozpaczliwie go pragnęłam.
Uśmiechnęłam się do Styles'a i Tomlinsona.
- Naprawdę muszę iść. Pa. - odparłam i odeszłam od stołu najszybciej jak tylko potrafiłam. Widok tej pary i jeszcze to hasło Liama spowodowały, że miałam ochotę płakać. Nie chciałam, żeby ktokolwiek mnie zobaczył w tym stanie. Przed wyjściem ze stołówki zauważyłam, że jej połowa wpatrzona jest w środkowy stolik jak w obrazek. Popchnęłam drzwi i ruszyłam w stronę dziedzińca. W sumie nie miałam większego powodu, żeby wychodzić, bo nic takiego się nie zdarzyło. Nawet nie wiedziałam kto to jest ta cała Lucy. Ale mimo wszystko, jej imię, sposób w jaki Liam je wypowiedział i zachowanie Lou oraz Harrego, obudziły we mnie dziwne emocje, których nie chciałam wszystkim pokazywać.
  Wyszłam na dwór i modliłam się tylko w duchu, żeby Zayn przypadkiem za mną nie pobiegł. Odwróciłam się za siebie, ale oprócz garstki studentów nie było tam nikogo więcej. Poszłam do hotelu. Chciałam być teraz sama ze sobą i swoją muzyką. Weszłam do pokoju i weszłam do łazienki. Odkręciłam wodę w wannie, dolałam trochę płynu, żeby były "bąbelki" i poszłam się rozebrać. Rzuciłam ciuchy na fotel i weszłam do wody i włączyłam moją ulubioną piosenkę. Poczułam się zrelaksowana, odprężona i w reszcie spokojna. Jedyne co trochę zaprzątało moją głowę to fakt, że jutro znów pójdę na uczelnię, znów będę miała zajęcia z profesorem Dubalem i znów będę miała zajęcia z Zaynem. Bałam się, że po dniu dzisiejszym go przestraszyłam i pomyślał, że jestem dziwna. Po około 25min wyszłam z wody, przebrałam się w piżamę i weszłam pod kołdrę. Pościel była fajna, chłodna i niezwykle przyjemna w dotyku. Po chwili doszłam do wniosku, że to był szalenie dziwny dzień i jestem wykończona. W przeciągu 2min już spałam, z nadzieją, że jutrzejszy dzień będzie lepszy.

-----------------------------------------------------------------------------
Przepraszam, że taki krótki, ale pisany w szkole na lekcjach...xd
Może w pt dodam kolejny. Zapraszam na inne blogi, bo jutro dodam również tam
nowe części!